love jotwin หลงรักน้องชายตัวเเสบ

บทนำ

เช้าที่ของวันจันทร์ที่ต้องแหกตาตั้งแต่ไก่โห่ขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนผมคิดว่านั่นคือคุกดีๆนั่นเองให้ตายสิเปิดเทอมวันแรกคนที่ตื่นเต้นกลับเป็นแม่สุดประเสริฐที่ลูกชายสุดหล่อ?ได้ย้ายโรงเรียนจากปูซานมาอยู่ในโซลเมืองหลวงของเกาหลีใต้เพราะอะไรน่ะเหรอ หึ แม่แต่งงานใหม่น่ะและสองวันก่อนท่านทั้งสองก็ไปต่างประเทศน่ะสิ เล่นเอาจุกจนพูดไม่ออก เอ้า นี่ผมมาบ่นอะไรให้ฟังเนี่ย ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะคับ ผมมีนามว่า โจ กวังมิน อายุสิบเจ็ดพอดิบพอดีอยู่กับแม่สองคนตั้งแต่เกิดจนกระทั่งแต่งงานใหม่นี่ล่ะกับหม่อมเจ้าอะไรไม่รู้ที่มีฐานะร่ำรวยผิดหูผิดตาผมบางครั้งผมยังแอบคิดเลยมันขายยาบ้าป่าววะ?ช่างเหอะมันเป็นแค่อคติของคนเห็นแก่ตัวอย่างผมเอง

"เสร็จรึยังคับคุณหนู  ไปโรงเรียนวันนี้นะคับไม่ได้ปีหน้าเห็นใจคนรอบ้างสิคับ"

น่านไง ไอ้จอมแดกดัน มันเป็นใครน่ะหรอ หึ

กริ๊ก ปึง

"ใครใช้ให้รอไม่ทราบไอ้หน้าหนู"

เปิดประตูใส่มันเลยหึสะใจว่ะ ไอ้ตัวขาวๆหน้าตาน่ารักเหมือนหนูนี่ที่มันยืนกอดอกหน้าประตูห้องผมมันเป็นลูกชายของสามีใหม่แม่ผมที่ชื่อ"โน มินวู"นั่นเองคับตั้งแต่ผมย้ายมาสองสามวันเนี่ยมันกัดมันแขวะผมตลอดเลยเดี๋ยวจับแม่งโยนนอกหน้าต่างเลย เตี้ยเอ๊ย

"เชอะ หน้าหนูดูหน้าตัวเองก่อนเหอะชั้นก็ไม่ได้อยากรอนักหรอก เฮอะ"

"งั้นก็ไปสิ มายืนทำหน้าหนูอยู่ได้"

กอดอกเหมือนมันบ้างดูซิ ไงล่ะหน้าหงิกเลยละสิ

"กวังมิน ! !"

"เรียกอยู่ได้ หนวกหู "

ปัง

ผมตัดความวุ่นวายโดยการปิดประตูเดินออกจากห้องผ่านหน้ามินวูที่ตอนนี้หน้างออย่างกับอะไรอีกพอเดินลงมาข้างล่างไม่มีใครอยู่นอกจากพวกแม่บ้านสิบกว่าคนที่ยืนทำหน้าที่คอยต้อนรับ ผมทำหน้าเซ็งแล้วเดินผ่านพวกป้าๆที่ก้มหัวให้ผม โอ๊ย ผมอายุน้อยกว่านะทำงี้ได้งาย

"เอ่อ ขอโทษนะคับพวกพี่ๆป้าๆผมเป็นแค่เด็กไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะมาก้มหัวให้เลยคับถึงแม้ผมจะอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ก็เถอะขอเถอะคับผมให้เกียรติผู้ที่มีอายุมากกว่า คราวหน้าอย่าก้มหัวหรือทำความเคารพผมอีกจะเป็นพระคุณอย่างมาก ผมไปโรงเรียนนะคับ สวัสดีครับ"

ผมร่ายยาวก่อนจบด้วยยกมือไหว้พวกป้าๆแกที่ทำหน้าเหรอหราคงแปลกใจมั้งที่โดนเด็กกำพร้าอย่างผมพูดด้วย หึ นั่นไงเอาอีกแล้ว

"ขอโทษนะคับคุณลุงไม่ต้องเปิดประตูรถให้ผมอีกแล้วนะมานี่คับ"

ผมจูงมือลุงคนขับรถมาที่ประคูคนขับจัดการเปิดประตูรถให้เพื่อให้ลุงแกเข้าไปนั่งลุงแกทำหน้าแปลกใจและไม่ยอมไปนั่งจนผมต้องยิ้มให้แกลุงแกจึงนั่งลงพร้อมอมยิ้ม ยิ้มทำไม?

ผมจัดการไปนั่งที่เบาะหลังตามด้วยไอ้หน้าหนูมินวูที่ตอนนี้หน้าไม่หงิกแล้วแต่นั่งเงียบไม่กัดไม่แขวะผมอีก แปลกแต่ก็ดี สบายหูไม่เปลืองน้ำลายด้วย

"นี่ กวังมินนายก็น่ารักดีนะ"

เสียงพำพึมออกมาจากคนข้างๆเล่นเอาผมที่กำลังจะหลับสะดุ้งทันที สงสัยหูฝาดเหอะอึดอัดจริงนั่งเงียบๆ เอาเถอะใกล้ถึงโรงเรียนแล้วอีกไม่เกินห้านาทีถึงโรงเรียน       เมื่อถึงโรงเรียนพอรถจอดสนิทผมจัดการลงจากรถยกมือไหว้ลุงแกแล้วก้มหน้าก้มตาเดินหนีไปไกลๆไอ้หน้าหนูทันทีสงสัยเดินไม่ทันระวังเลยชนใครไม่รู้

ตุ๊บ

"เฮ้ย เดินภาษาอะไรวะ ไม่ดูตาม้าตาเรือรึไง"

หนอย รีบแหวเลยนะผมยอมรับว่าผมชนผมผิดแต่ผมน่ะล้มลงพื้นนะไอ้ผู้ชายตรงหน้านี่ยืนยังไงก็อยู่อย่างนั้น นี่ตูบอบบางขนาดนี้เลยหรอวะเนี่ย ช่างแม่ง ไม่เจ็บตัวแล้วมันโวยวายหาอะไร

"ภาษาคนนี่แหละ ไหนวะม้าไหนวะเรือหะไอ้หยี"

ไอ้หยี เหมาะกับมันแล้วถึงมันจะหุ่นดีหน้าหล่อก็เถอะไอ้ตาเม็ดข้าว เฮอะ

"อ้าว ยองมินมาจากตรวจเวรแล้วหรอเนี่ย โทษทีๆเอ้าลุก"  ไอ้ตาหยียื่นมือมาให้ผมแต่ผมปัดมือออกลุกขึ้นยืนเต็มความสูง วะฮะฮ่า สูงกว่าน้องหยีนิดนึง ตูชนะ ก๊าก  เฮ้ย โมโหอยู่นี่หว่า

"ยองมินหอกอะไร ผมกวังมินต่างหาก ลีกเด้ จะไปเข้าห้องเรียนเกะกะชิบ"

"อย่ามาอำนายนั่นแหละยองมิน ไปเปลี่ยนสีผมตั้งแต่เมื่อไหร่ปกติชอบสีผมน้ำตาลไม่ใช่รึไง"

โว๊ะ ไอ้หยีตรงหน้านี่มันจะเอาไงวะ ข้าชื่อกวังมินโว้ยยังมาดึงแขนไว้อีก สงสัยอยากได้หมัดไปกินได้ๆจัดให้

"มีอะไรหรอคับ รุ่นพี่ฮยอนซอง"

ขณะที่ผมจะประเคนหมัดให้ไอ้คนตรงหน้ารู้สึกจะชื่อ ฮยอนซองนี่แหละถ้าฟังไม่ผิดมินวูก็เดินมาจับแขนผมไว้แล้วพูดกับไอ้รุ่นพี่หยี

"ก็ยองมินน่ะสิ บอกว่าตัวเองกวังมินอะไรไม่รู้"

"เอ่อ นี่ไม่ใช่พี่ยองมินหรอกคับนี่ กวังมินเพื่อนผมเอง ไปเถอะกวังมิน"

มินวูลากผมออกมาจากตรงนั้นปล่อยให้ไอ้รุ่นพี่ตาหยีทำหน้าเหมือนคนสติหลุดอยู่ตรงนั้นตลกชะมัดลืมตาบ้างก็ได้นะเพ่ เดี๋ยวมองไม่เห็น

"ปล่อยชั้นได้แล้ว ไอ้หนู"

"นี่ไอ้ห้อย ถ้าชั้นปล่อยนายไปเดี๋ยวก็ไปกัดใครเขาอีกหรอก"

ไอ้นี่ตัวเล็กๆเองแม่งแรงอย่างกับฟายสะบัดยังไงก็ไม่หลุด เออ ไม่ปล่อยก็ไม่ต้องปล่อยผมเลยบิดแขนให้หลุดจากมือมินวูแล้วจับมือมันเดินเลยมันทำหน้าอึ้งนิดหน่อยย้ำ  นิดหน่อยแล้วมันก็ยิ้มผมกับมันเดินไปจนถึงห้องที่คาดว่าจะเป็นห้องเรียนผมกับมินวูนั่นแหละ ก็ห้องใหญ่พอสมควรเอาแล้วไงผมกับมินวูก้าวเข้ามาในห้องที่แสนจะเสียงดังแล้วก็เงียบเมื่อผมหยุดนิ่งหน้าห้อง

แล้วเสียงซุบซิบก็ดังขึ้น

"นั่นใช่พี่ยองมินป่าว"

"มาทำอะไรที่นี่"

"มากับมินวูด้วยสงสัยข่าวลือที่ว่าคบกันจะจริง"

"ทำไมผมไม่เหมือนเดิม"

ฉอดๆๆๆ

โว้ย ไอ้พวกงี่เง่ามันไม่เรียกซุบซิบหรอกโว้ยคนได้ยินทั้งประเทศเนี่ย โว๊ะ

"ทุกคนหยุดเดี๋ยวนี้ "

เสียงของคุณครูคนสวยที่เดินเข้ามาในห้องสั่งทุกคนเสียงโหดเล่นเอาผมเสียวสันหลังวาบสวยโหดว่างั้น

"เอาล่ะจ๊ะ มินวูไปนั่งที่ได้ เธออยู่ก่อนนะ  ทุกคนวันนี้เรามีเพื่อนใหม่นะเอ้าแนะนำตัวจ๊ะ"

ผมพยักหน้ากวาดสายตาไปรอบๆห้องแล้วเริ่มพูด

"สวัสดีคับ ผมชื่อโจกวังมินคับ"

………

"เอ่อ กวังมินจ๊ะจะแนะนำแค่นี้เหรอจ๊ะ "

ผมพยักหน้าแทนคำตอบครูแกยิ้มแห้งๆแล้วหันไปหาเหล่านักเรียนแล้วบอกให้ถามคำถามผม

"ทำไมน่ารักจังเลยคับ"   เสียงผู้ชายริมหน้าต่างแถวสุดท้ายถามผม

"เพราะว่าวันนี้จะได้เอาเลือดหัวคนออกนะคับ"

ผมตอบคำถามไอ้นั่นเล่นเอาทุกคนฮาแตกกัน ยกเว้นไอ้นั่นทำหน้าเจื่อนๆ

"มีแฟนรึยังคะ"

"ยังคับ และคาดว่าไม่อยากมีเบื่อผู้หญิงแต่งหน้ายังกะงิ้ว"

ฮาๆๆ เจ้ปากแดงหุบยิ้มทันที

"ผมจีบได้ไหมคับ"   เสียงผู้ชายที่คิดว่าน่าตาดีที่สุดในห้องถามผม ผมยิ้มหวาน(สยอง)ให้แล้วตอบ

"ได้คับ ถ้าอยากลาโลกแล้ว ยินดี"

……………………

"ฮาๆๆ  แหมกวังมินนายนี่อารมณ์ขันจริงๆไปจ๊ะไปนั่งข้างๆมินวูละกัน วันนี้เปิดเทอมวันแรกเราจะปล่อยให้ทุกคนคุยกันให้หายคิดถึง อีกประมาณสามชั่วโมงทุกคนจะได้หนังสือเรียนและก็อุปกรณ์การเรียนนะ บายจ๊ะ ดูแลเพื่อนใหม่ดีๆนะ"

ครูคนสวยเดินออกไปแล้ว หายนะเกิดแน่นอน

"เฮ้ เมื่อกี้นายจะเอาเลือดหัวใครออกนะไอ้เด็กใหม่"

ว่าแล้ว ก็ดีอยากออกกำลังกายเหมือนกัน ฮาๆๆ

"เปลี่ยนใจแล้วเอาเลือดปากแทน "

ผมลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับไอ้คนหาเรื่องแล้วมองแบบสมเพชสุดๆมันชะงักนิดนึงแล้วทำกร่าง

"หนอย ถึงนายจะน่ารักแต่ปากดีแบบนี้ชั้นไม่อ่อนข้อให้หรอกนะ"

พลั่ก

"รำคาญชิบหายเลย พล่ามอยู่นั่น"

ผมต่อยเข้ามุมปากซ้ายของมันทันทีก็มันหงุดหงิดนี่ มันยกมือจับที่มุมปากแล้วทำหน้าตกใจที่เห็นของเหลวสีแดงออกมาจากปากเห็นได้ชัดว่ามันโมโหเดินมาจะต่อยผมแต่ผมหลบทันจัดการใช้รองเท้าที่ซื้อมาใหม่ถีบเข้าที่ท้องมันส่งมันไปนอนแอ้งแม้งที่พื้นด้วยใบหน้าเหยเก สะใจว่ะ

"หยุดนะ กวังมิน"

"ปล่อยชั้นมินวูชั้นจะสั่งสอนมัน ปากมากนัก"

ผมพยายามสะบัดมินวูออกที่พยายามจับแขนผมไม่ให้เข้าไปกระทืบซ้ำทุกคนในห้องต่างพากันไปยืนหลบตามมุมต่างๆของห้องแบบกลัวสุดๆ มีแต่มินวูเท่านั้นแหละที่พยายามขืนตัวผมไว้แล้วพูดเสียงดังใส่หูผม

"นายทำบ้าอะไร อยากโดนทำโทษรึไงแม่นายจะเสียใจแค่ไหนที่มาทำตัวเป็นอันธพาลแบบนี้น่ะเลิกบ้าได้แล้ว โจกวังมิน"

นั่นสินะผมมันคอยแต่สร้างปัญหาผมมันอันธพาล  ผมจึงหยุดนิ่งให้มินวูถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วยอมปล่อยมือออกจากแขนผมนั่นแหละ ผมจึงเดินดุ่มๆไปหาไอ้งั่งที่นอนหน้าแหกอยู่พื้นตัวมันสั่นเหมือนกลัวผมสุดๆแล้วเสียงที่มินวูตะโกนเรียกชื่อผมมันยิ่งขวัญเสีย

"โจกวังมิน!!!"

"เอ้า ลุกขึ้นมาจะพาไปทำแผล"

ผมยื่นมือไปให้ไอ้เพื่อนหน้างั่งที่มองผมเหมือนไม่อยากจะเชื่อผมเริ่มจะหงุดหงิดที่มันไม่กล้ายื่นมือมาสักทีเลยพยุงตัวที่หนักยังกะช้างของมันเดินไปที่ประตูแล้วหยุดหันหน้ากลับไปหามินวู "มินวู ชั้นไม่รู้ว่าห้องพยาบาลอยู่ไหน"